Het haarverlies die Alopecia heet.

Ik weet nog hoe het voelde.Wanneer ik zonder pruik over straat liep, mensen medelijden hadden en vroegen of ik ziek was. Nee niet iedereen die kaal is heeft kanker. Toen ik vanuit mijn bed hoorde hoe hard het aan het waaien was en ik instant paniek voelde stromen en al smoesjes aan het bedenken was om er maar niet door te hoeven gaan met de fiets. Of me meteen ziek melden. Toen ik bij wind & regen steevast een kap op mijn hoofd deed en die niet meer loste tot het over was. Want oh nee wat als ze mijn verdoezelde plekjes zagen. Wanneer ik bedacht of ik nu mijn pruik nat zou maken of koste wat het kost boven water zou blijven. Wanneer ik attracties, glijbanen, golven, turn activiteiten en alle andere risico's vermeed en smoesjes verzon zodat ik het niet hoefde te doen. Met spijt want sommige dingen wou ik echt graag doen maar door bepaalde scenario's die niet goed afliepen met mijn haarwerk en plein public bleef dit in mijn geheugen gegrift staan. Wanneer ik de keuze moest maken als iemand een compliment gaf over mijn haarwerk moet ik het nu zeggen of niet? Sommige verweten mij later zelfs als leugenaar omdat ik dat niet eerst durfde te zeggen...

Ken je het ijsbergmodel? Ook bij Alopecia is deze van toepassing.